ឈប់រត់គេច
កាលពីខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩៨៣ មានទាហានស័ក្តិ៤ម្នាក់ បានបាត់ខ្លួន ពីក្រុងអាល់ប៊ូហ្គ័រ រដ្ឋញូមិចស៊ីកូ ដោយគ្មានបន្សល់ទុកដានអ្វីសោះ។ ៣៥ឆ្នាំក្រោយមក អាជ្ញាធរក៏បានរកឃើញគាត់ ក្នុងរដ្ឋកាលីហ្វូញ៉ា។ ក្រោយមក កាសែតញូយ៉កថែមក៏បានចុះផ្សាយថា គាត់បានរត់ចោលស្រុក ដោយសារ “គាត់ធ្លាក់ទឹកចិត្ត នៅក្នុងការងារ”។
គាត់បានរត់គេចខ្លួចអស់រយៈពេល៣៥ឆ្នាំ គឺមានន័យថា ក្នុងរយៈពេលពាក់កណ្តាលជីវិតរបស់គាត់ គាត់តែងតែខ្លាចគេរកឃើញគាត់។ ដូចនេះ ខ្ញុំគិតថា គាត់មានការថប់បារម្ភ និងការភ័យខ្លាចជាប់ខ្លួនជានិច្ច។
តែខ្ញុំត្រូវតែទទួលស្គាល់ថា ពេលខ្លះខ្ញុំក៏មានការរត់គេចពីអ្វីមួយផងដែរ។ រូបកាយរបស់ខ្ញុំមិនដែលរត់គេចពីអ្វីមួយឡើយ។ ប៉ុន្តែ នៅពេលខ្លះ ខ្ញុំដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យឲ្យខ្ញុំធ្វើអ្វីមួយ ដូចជាការប្រឈមមុខនឹងការពិត ឬសារភាពកំហុសចំពោះទ្រង់ជាដើម តែខ្ញុំមិនចង់ធ្វើវាទេ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានរត់គេច។
ហោរាយ៉ូណាស មានឈ្មោះល្បីខាងរត់គេចពីការបង្គាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ឲ្យទៅប្រកាស់ព្រះបន្ទូលទ្រង់ នៅទីក្រុងនីនីវេ(មើល យ៉ូណាស ១:១-៣)។ ប៉ុន្តែ ជាការពិតណាស់ គាត់មិនអាចរត់គេចពីព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ។ គាត់ក៏បានជួបខ្យល់ព្យុះ ហើយត្រូវសត្វត្រីលេប ដោយសារការមិនស្តាប់បង្គាប់នេះ(ខ.៤,១៧)។ ពេលគាត់កំពុងតែវេទនា នៅក្នុងពោះត្រី គាត់ក៏បានភ្ញាក់ខ្លួន ដោយប្រឈមមុខនឹងការពិត ហើយក៏បានស្រែកសូមឲ្យព្រះជាម្ចាស់ជួយ(២:២)។
លោកយ៉ូណាសមិនមែនជាហោរាដែលល្អឥតខ្ចោះទេ។ តែខ្ញុំបានរកឃើញការកម្សាន្តចិត្ត នៅក្នុងរឿងដែលគួរឲ្យកត់សំគាល់របស់គាត់ ព្រោះព្រះជាម្ចាស់មិនដែលបោះបង់ចោលគាត់ ទោះគាត់មានចិត្តរឹងរូសយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ព្រះអម្ចាស់នៅតែឆ្លើយតបការអធិស្ឋានដ៏ទទូចរបស់គាត់ ដោយស្អាងគាត់ឡើងវិញ…
ព្រះអង្គសង្រ្គោះ ដែលស្គាល់យើង
មានពេលមួយកូនប្រុសខ្ញុំ ដែលកំពុងអង្គុយនៅកៅអីក្រោយខ្ញុំ បានសួរខ្ញុំថា “ប៉ា ម៉ោងប៉ុន្មានហើយ?” ខ្ញុំក៏បានប្រាប់គាត់ថា ម៉ោង៥កន្លះហើយ។ ពេលនោះខ្ញុំក៏ដឹងច្បាស់ថា គាត់នឹងនិយាយអ្វីទៀត។ គាត់ថា “ទេ ម៉ោង ៥ ២៨នាទីទេតើ!”ខ្ញុំក៏បានមើលទឹកមុខគាត់ ដែលកំពុងតែញញឹមស្រស់ ដែលហាក់ដូចជាកំពុងតែប្រាប់ខ្ញុំថា គាត់បានតាមខ្ញុំ17ទាន់ហើយ។ ខ្ញុំក៏មានអារម្មណ៍រីករាយផងដែរ ដោយសារខ្ញុំស្គាល់ចិត្តគាត់ ក្នុងនាមខ្ញុំជាឪពុក។
ខ្ញុំស្គាល់ចិត្តកូនៗរបស់ខ្ញុំ គឺមិនខុសពីឪពុកម្តាយដទៃទៀត ដែលយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះកូនរបស់ខ្លួនយ៉ាងដូច្នោះដែរ។ ខ្ញុំដឹងថា ពួកគេនឹងឆ្លើយតបយ៉ាងដូចម្តេច ពេលដែលខ្ញុំដាស់ពួកគេឲ្យភ្ញាក់ពីគេង។ ខ្ញុំក៏ដឹងថា ពួកគេចង់ញាំម្ហូបអ្វី នៅពេលអាហារថ្ងៃត្រង់។ ខ្ញុំបានដឹងអំពីចំណង់ចំណូលចិត្ត បំណងចិត្ត និងជម្រើសជាច្រើនរាប់មិនអស់របស់ពួកគេ។
ប៉ុន្តែ ទោះជាខ្ញុំបានដឹងច្រើនយ៉ាងនេះក្តី ខ្ញុំនៅតែមិនអាចស្គាល់ពួកគេឲ្យបានមួយរយភាគរយ ទាំងក្នុងចិត្ត និងសម្បកក្រៅ ដូចដែលព្រះអម្ចាស់បានស្គាល់យើងនោះឡើយ។
ក្នុងបទគម្ពីរយ៉ូហាន ជំពូក១ យើងឃើញថា ព្រះយេស៊ូវបានស្គាល់ចិត្តរាស្រ្តរបស់ទ្រង់យ៉ាងច្បាស់។ ឧទាហរណ៍ ពេលដែលទ្រង់ឃើញណាថាណែលមកឯទ្រង់ ក៏មានព្រះបន្ទូលពីគាត់ថា “នុ៎ះន៍ ជាសាសន៍អ៊ីស្រាអែលពិតមែន ដែលឥតមានចិត្តឧបាយ”(ខ.៤៧)។ នោះណាថាណែលទូលសួរថា “លោកស្គាល់ខ្ញុំពីណាមក?” ព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទូលឆ្លើយថា “មុនដែលភីលីពហៅមក កាលអ្នកនៅក្រោមដើមល្វានៅឡើយ នោះខ្ញុំបានឃើញហើយ”(ខ.៤៨)។
យើងប្រហែលជាមិនដឹងពីមូលហេតុ ដែលព្រះយេស៊ូវសម្រេចព្រះទ័យមានបន្ទូលលម្អិត អំពីណាថាណែលយ៉ាងដូចនេះឡើយ តែគាត់ដឹងថាហេតុអ្វី។ គាត់មានអំណរជាពន់ពេក បានជាគាត់ទូលទ្រង់ថា…
អតីតកាល ដែលដេញតាមយើង
នៅក្នុងខ្សែភាពយន្ត រឿងឧទ្យានយួរ៉ាស៊ីក ដែលគេបានចាក់បញ្ចាំងក្នុងឆ្នាំ ១៩៩៣ លោកបណ្ឌិត អៀន ម៉ាលខុម(Ian Malcolm) បានស្រែកប្រាប់តួរអង្គពីរនាក់ទៀត ឲ្យបើកឡានគេចឲ្យលឿន ខណៈពេលដែលសត្វដាយណូស័រដ៏កាចសាហាវមួយក្បាលកំពុងតែដេញតាមពួកគេទាំងកម្រោល។ ពេលដែលអ្នកបើកបរមើលកញ្ចក់ឆ្លុះក្រោយរបស់រថយន្ត គាត់ក៏បានឃើញសត្វល្មូនដ៏សាហាវនោះ កំពុងតែហារមាត់ជង្រ្គោងដាក់គាត់។
ឈុតឆាកមួយនេះ បានធ្វើឲ្យទស្សនិកជនមានអារម្មណ៍តានតឹងក្នុងចិត្ត និងរន្ធត់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។
ប៉ុន្តែ ជួនកាល យើងមានអារម្មណ៍ថា អតីតកាលរបស់យើង ប្រៀបដូចជា “សត្វសាហាវ” ដែលកំពុងតែដេញតាមប្រហារយើងពីក្រោយ មិនចេះឈប់។ ពេលយើងឆ្លុះមើលជីវិតខ្លួនឯង យើងក៏បានឃើញកំហុសដែលយើងមានពីអតីតកាល កំពុងតែលេចឡើង ដោយការគំរាមកំហែងថា នឹងវាយប្រហារមកលើយើង ដោយការបន្ទោសខ្លួនឯង ឬក្តីអាម៉ាស់។
សាវ័កប៉ុលបានដឹងថា អតីតកាលរបស់យើង ពិតជាមានអំណាចវាយបំបាក់យើង ធ្វើឲ្យយើងរកធ្វើអ្វីមិនកើត។ មុនពេលគាត់ទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ គាត់បានព្យាយាមរស់នៅ ឲ្យបានល្អឥតខ្ចោះ អស់ជាច្រើនឆ្នាំ ហើយថែមទាំងបានបៀតបៀនគ្រីស្ទបរិស័ទផងដែរ(ភីលីព ៣:១-៩)។ គាត់នឹងមិនអាចធ្វើអ្វីកើតឡើយ បើសិនជាគាត់នៅតែផ្តោតទៅលើកំហុសទាំងនោះ។
ប៉ុន្តែ គាត់បានរកឃើញអត្ថន័យ ការអត់ឱនទោស និងអំណាច នៅក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះគ្រីស្ទ បានជាគាត់សម្រេចចិត្តលះបង់ចោលជីវិតចាស់របស់គាត់(ខ.៨-៩)។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក គាត់ក៏អាចសម្លឹងមើលឆ្ពោះទៅមុខ ដោយជំនឿ ជាជាងងាកមកក្រោយ ដោយការភ័យខ្លាច ឬមានការស្តាយក្រោយ។ គឺដូចដែលគាត់មានប្រសាសន៍ថា “ខ្ញុំភ្លេចសេចក្តីទាំងប៉ុន្មានដែលកន្លងទៅហើយ ក៏ខំមមុលឈោងទៅឯសេចក្តីខាងមុខទៀត ទាំងរត់ដំរង់ទៅឯទី…
កំពូលស្រួចដែលវៀច
ពេលដែលកំពូលស្រួចរបស់ព្រះវិហារបានវៀច គេក៏មានការព្រួយបារម្ភ។ កាលយើងទៅលេងមិត្តភក្តិយើង ពួកគេបានចែកចាយថា កំពូលស្រួចរបស់ព្រះវិហាររបស់ពួកគេបានវៀច ដោយសារខ្យល់ព្យុះដ៏កាចសាហាវមួយបានបក់មក ហើយគេក៏បានធ្វើការដាស់តឿនខ្លះៗ ឲ្យមានការប្រុងប្រយ័ត្ន។
ព្រះវិហារនោះក៏បានប្រញាប់ជួសជុលកំពូលស្រួចនោះ តែរឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំគិតដល់បញ្ហាខាងវិញ្ញាណដែលយើងជួបប្រទះជាញឹកញាប់។ ជារឿយៗ គេគិតថា ព្រះវិហារជាកន្លែង ដែលអ្វីៗគួរតែមានភាពល្អឥតខ្ចោះ ពោលគឺគេគិតថា ព្រះវិហារមិនមែនជាកន្លែង ដែលយើងអាចបង្ហាញចេញនូវភាពវៀចវេររបស់យើងទេ។ តើការគិតដូចនេះ ត្រឹមត្រូវឬទេ?
ប៉ុន្តែ ក្នុងលោកិយដែលធ្លាក់ចូលក្នុងអំពើបាប និងពេញដោយភាពប្រេះស្រាំ យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែមានចិត្តវៀចវេរ ដោយយើងម្នាក់ៗមានចំណុចខ្សោយពីកំណើត។ យើងប្រហែលជាចង់លាក់បាំងភាពកម្សោយរបស់យើង ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបានលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យធ្វើផ្ទុយពីនេះ។ ឧទាហរណ៍ ក្នុងបទគម្ពីរ ២កូរិនថូស ជំពូក១២ សាវ័កប៉ុលបាននិយាយអំពីបន្លានៅក្នុងសាច់ សំដៅទៅលើបញ្ហារបស់គាត់ ដែលគាត់មិនបានប្រាប់ថា ជាបញ្ហាអ្វី តែជាភាពកម្សោយ ដែលភាគច្រើនព្រះគ្រីស្ទបានប្រើ ដើម្បីបង្ហាញអំណាចចេស្តារបស់ទ្រង់។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានប្រាប់សាវ័កប៉ុលថា “អំណាចរបស់ទ្រង់បានពេញខ្នាត ក្នុងសេចក្តីកម្សោយរបស់គាត់”(ខ.៩)។ ដូចនេះសាវ័កប៉ុលក៏បានសន្និដ្ឋានថា “ហេតុនោះបានជាខ្ញុំអរសប្បាយក្នុងកាលដែលមានសេចក្តីកំសោយ ក្នុងកាលដែលគេត្មះតិះដៀល ក្នុងសេចក្តីលំបាក កាលគេធ្វើទុក្ខបៀតបៀន ហើយក្នុងសេចក្តីដែលខ្ញុំត្រូវចង្អៀតចង្អល់ ដោយយល់ដល់ព្រះគ្រីស្ទ ដ្បិតកាលណាខ្ញុំខ្សោយ នោះខ្ញុំមានកំឡាំងយ៉ាងចំណានវិញ”(ខ.១០)។
យើងប្រហែលជាមិនចូលចិត្តចំណុចខ្វះខាតរបស់យើងទេ ប៉ុន្តែ ការព្យាយាមលាក់បាំងចំណុចខ្វះខាតរបស់យើង គឺមិនខុសពីការបដិសេធមិនឲ្យព្រះយេស៊ូវធ្វើការក្នុងភាពកម្សោយរបស់យើងនោះឡើយ។ ពេលដែលយើងយាងព្រះយេស៊ូវ ចូលមកកែប្រែភាពវៀចវេររបស់យើង ទ្រង់នឹងជួសជុល ហើយប្រោសលោះយើង តាមរបៀប ដែលយើងមិនអាចធ្វើ…
តើត្រូវការបេះដូងថ្មីទេ?
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានទទួលដំណឹងដ៏សោកសៅ។ ប៉ារបស់ខ្ញុំមានការឈឺចាប់នៅក្នុងទ្រូង ដូចនេះ គ្រូពេទ្យរបស់គាត់ ក៏បានចេញវេជ្ជបញ្ជាឲ្យគាត់ ទៅស្គែនបេះដូង។ លទ្ធផលក៏បានបង្ហាញថា សសៃអាក់ទែរបស់គាត់ បានស្ទះអស់បីសសៃ។
គេក៏បានកំណត់ពេលឲ្យគាត់ទៅវះកាត់សសៃអាក់ទែទាំងបី នៅថ្ងៃទី១៤ កុម្ភៈ។ ប៉ារបស់ខ្ញុំមានការថប់បារម្ភ តែគាត់គិតថា កាលបរិច្ឆេទនោះ គឺជាសញ្ញានៃសេចក្តីសង្ឃឹម។ គាត់ក៏បាននិយាយថា គាត់នឹងមានបេះដូងថ្មីមួយ នៅថ្ងៃបុណ្យនៃក្តីស្រឡាញ់។ គាត់ក៏បានទទួលលទ្ធផលដូចចិត្ត។ ការវៈកាត់បានប្រព្រឹត្តទៅ យ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ ដោយបានធ្វើឲ្យឈាមហូរចូលទៅក្នុងបេះដូងដ៏ឈឺចាប់របស់គាត់ដូចដើមវិញ ធ្វើឲ្យគាត់មានអារម្មណ៍ថា ហាក់ដូចជាមានបេះដូងថ្មីអញ្ចឹង។
ការវៈកាត់របស់ឪពុកខ្ញុំបានរំឭកខ្ញុំថា ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានប្រទានឲ្យយើងមានជីវិតថ្មីផងដែរ។ អំពើបាបបានធ្វើឲ្យសសៃអាក់ទែខាងវិញ្ញាណរបស់យើងកកស្ទះ ដោយធ្វើឲ្យយើងមិនអាចមានទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះជាម្ចាស់ បានជាយើងចាំបាច់ត្រូវឆ្លងកាត់ការវះកាត់ខាងវិញ្ញាណ ដើម្បីសម្អាតវា។
នោះជាអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានសន្យារាស្រ្តទ្រង់ នៅក្នុងបទគម្ពីរ អេសេគាល ៣៦:២៦។ ទ្រង់បានធានាពួកអ៊ីស្រាអែលថា ទ្រង់នឹងឲ្យពួកគេមានចិត្តថ្មី(ឬបេះដូងថ្មី) ហើយនឹងដាក់វិញ្ញាណថ្មីនៅក្នុងពួកគេផងដែរ។ ទ្រង់ក៏បានសន្យាផងដែរថា ទ្រង់នឹងជម្រះគេរាល់គ្នាឲ្យស្អាត ពីគ្រប់ទាំងសេចក្តីស្មោកគ្រោក(ខ.២៥) ហើយ ដាក់វិញ្ញាណទ្រង់ នៅក្នុងពួកគេម្នាក់ៗ(ខ.២៧)។ នៅពេលដែលរាស្រ្តទ្រង់បាត់បង់ក្តីសង្ឃឹម ទ្រង់ក៏បានសន្យាថា នឹងប្រទានការចាប់ផ្តើមជាថ្មីដល់ពួកគេ ក្នុងនាមជាព្រះ ដែលអាចធ្វើឲ្យជីវិតពួកគេថ្មីឡើង។
ទីបំផុត ការសន្យានេះបានសម្រេច តាមរយៈការសុគត និងការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ ពេលណាយើងទទួលជឿទ្រង់ យើងក៏បានទទួលបេះដូងខាងវិញ្ញាណថ្មីមួយ ដែលព្រះទ្រង់បានសម្អាតបាប និងភាពអស់សង្ឃឹម ចេញពីយើង។ ពេលដែលយើងពេញដោយព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះគ្រីស្ទ…
ការរំពឹងថា នឹងមានការយឺតយ៉ាវ
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានឃើញផ្លាកសញ្ញាតាមផ្លូវប្រាប់ខ្ញុំ ឲ្យរំពឹងថា នឹងមានភាពយឺតយ៉ាវ ក្នុងផ្លូវខាងមុខ។ ខ្ញុំក៏បានបន្ថយល្បឿន។ ពេលនោះខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើល ព្រោះខ្ញុំកំពុងតែយឺតម៉ោងស្រាប់ហើយ។
ខ្ញុំក៏បានអស់សំណើច ព្រោះខ្ញុំបានរំពឹងថា អ្វីៗនឹងដំណើរការ តាមកាលវិភាគរបស់ខ្ញុំ តែខ្ញុំមិនបាននឹកស្មានថា នឹងមានការជួសជុលផ្លូវ នៅផ្លូវខាងមុខឡើយ។
ក្នុងជីវិតខាងវិញ្ញាណ មានមនុស្សតិចណាស់ ដែលរៀបផែនការ សម្រាប់រឿងវិបត្តិ ដែលធ្វើឲ្យខ្លួនមានភាពយឺតយ៉ាវ ឬផ្លាស់ប្តូរទិសដៅជីវិត។ ពេលខ្ញុំគិតពីរឿងនេះ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំថា មានពេលជាច្រើនដង ដែលកាលៈទេសៈនៃជីវិតខ្ញុំ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំផ្លាស់ប្តូរទិសដៅ។ កាលពន្យាពេលបានកើតមាន។
ស្តេចសាឡូម៉ូនមិនដែលបានឃើញផ្លាកសញ្ញាចរាចរណ៍ដែលប្រាប់ឲ្យ ទ្រង់រំពឹងថានឹងមានការពន្យាពេលនោះឡើយ។ ប៉ុន្តែ ក្នុងបទគម្ពីរសុភាសិត ជំពូក១៦ ទ្រង់បានប្រៀបធៀបផែនការរបស់យើង ទៅនឹងការដឹកនាំ ដែលផែនការរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ នៅក្នុង ខ.១ ទ្រង់បានសរសេរថា “មនុស្សបានធ្វើផែនការ តែព្រះជាម្ចាស់ជាអ្នកសម្រេចលទ្ធផល”។ ស្តេចសាឡូម៉ូនបានមានបន្ទូលម្តងទៀត អំពីរឿងនេះ នៅក្នុងខ.៩ ថា យើង “គិតសម្រេចផ្លូវរបស់ខ្លួនឯង តែគឺព្រះជាម្ចាស់ទេ ដែលតម្រង់ជំហានយើង”។ អាចនិយាយបានម្យ៉ាងទៀតថា យើងមានគំនិតចង់ឲ្យអ្វីៗកើតឡើង តាមផែនការរបស់យើង តែជួនកាល ព្រះជាម្ចាស់មានផ្លូវផ្សេងសម្រាប់ឲ្យយើងដើរ។
តើហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំចេះតែភ្លេចសេចក្តីពិតខាងវិញ្ញាណនេះ? ខ្ញុំធ្វើផែនការរបស់ខ្ញុំ តែពេលខ្លះ ខ្ញុំភ្លេចទូលសួរព្រះអង្គថា តើព្រះអង្គមានផែនការយ៉ាងណា សម្រាប់រឿងនោះ។ ពេលខ្ញុំជួបឧបស័គ្គ…
ទិសដៅនៃជីវិត
តើមានអ្វីកំណត់ទិសដៅនៃជីវិតរបស់យើង? ខ្ញុំធ្លាប់ឮគេឆ្លើយសំណួរនេះ នៅកន្លែងដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលមួយ គឺនៅកន្លែងបង្រៀនបើកបរម៉ូតូ។ ខ្ញុំនិងមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំខ្លះ ចង់ជិះម៉ូតូ ដូចនេះ យើងក៏បានទៅរៀនបើកបរម៉ូតូ។ ការហ្វឹកហាត់របស់យើងមានផ្នែកមួយ ដែលបង្រៀនយើងឲ្យផ្តោតទៅលើគោលដៅ។
គ្រូបង្វឹករបស់យើងមានប្រសាសន៍ថា “នៅពេលណាមួយ អ្នកនឹងប្រឈមមុខនឹងឧបស័គ្គ ដែលមិនបានរំពឹងទុក។ បើអ្នកសម្លឹងមើលវាមិនដាក់ភ្នែក ហើយផ្តោតទៅលើវា នោះអ្នកនឹងកាច់ចង្កូតម៉ូតូ ទៅបុកវាមិនខាន។ ប៉ុន្តែ បើអ្នកងាកចេញពីវា ហើយបើកបង្ហួសវា ទៅរកគោលដៅ ដែលអ្នកត្រូវទៅឲ្យដល់ នោះតាមធម្មតា អ្នកអាចជៀសវារួច”។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បាននិយាយបន្ថែមថា “ទីកន្លែងដែលអ្នកសម្លឹងឆ្ពោះទៅរក គឺជាទិសដៅ ដែលអ្នកកំពុងតែទៅ”។
នេះជាគោលការណ៍ដ៏សាមញ្ញ តែសំខាន់ ដែលយើងត្រូវប្រើ ក្នុងជីវិតខាងវិញ្ញាណផងដែរ។ ពេលណាយើង “ផ្តោតទៅលើឧបសគ្គ” ដែលជាបញ្ហា ឬជាទុក្ខលំបាករបស់យើង នោះការរស់នៅរបស់យើង ក៏នៅតែក្រវែលជុំវិញឧបស័គ្គនោះ។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះគម្ពីរបានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យមើលរំលងបញ្ហារបស់យើង ហើយផ្តោតទៅរកព្រះជាម្ចាស់ ដែលទ្រង់អាចជួយដោះស្រាយបញ្ហាទាំងនោះ។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ១២១:១ បានចែងថា “ខ្ញុំនឹងងើបភ្នែកមើលទៅឯភ្នំ តែសេចក្តីជំនួយជួយដល់ខ្ញុំមកពីណា?” អ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងនេះ ក៏បានឆ្លើយថា “សេចក្តីជំនួយរបស់ខ្ញុំមកតែពីព្រះយេហូវ៉ាទេ គឺជាព្រះដែលបង្កើតផ្ទៃមេឃ និងផែនដី … ឯដំណើរដែលអ្នកចេញចូលទៅមក នោះព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់នឹងរក្សា ចាប់តាំងពីឥឡូវនេះរៀងតទៅ”(ខ.២,៨)។
ជួនកាល…
ក្តីសង្ឃឹមជាយុត្តិសាស្ត្ររបស់យើង
រហូតមកដល់ពេលដែលខ្ញុំកំពុងសរសេរអត្ថបទនេះ ក្រុមកីឡាបាល់ទាត់ ដែលខ្ញុំចូលចិត្តបានប្រកួតចាញ់ប្រាំបីលើក ជាបន្តបន្ទាប់។ រៀងរាល់ពេលដែលក្រុមមួយនេះប្រកួតចាញ់ ខ្ញុំពិបាកនឹងសង្ឃឹមថា ពួកគេអាចស្រោចស្រង់ខ្លួនឯងឡើងវិញ ក្នុងរដូវកាលនេះ។ គ្រូបង្វិកបានធ្វើការកែសម្រួលរៀងរាល់សប្តាហ៍ ប៉ុន្តែ ពួកគេនៅតែមិនបានទទួលជ័យជម្នះ។ ខ្ញុំក៏បាននិយាយលេងជាមួយមិត្តរួមការងារខ្ញុំថា ខ្ញុំមិនហ៊ានធានាទេថា ពួកគេនឹងបានទទួលលទ្ធផលផ្សេងពីនេះ។ ខ្ញុំក៏បាននិយាយប្រាប់គាត់ថា “ការសង្ឃឹមមិនមែនជាយុទ្ធសាស្រ្តទេ”។
នេះជារឿងពិត នៅក្នុងកីឡាបាល់ទាត់ ព្រោះបើគ្រាន់តែសង្ឃឹម គឺមិនអាចនាំឲ្យទទួលជ័យជម្នះបានឡើយ។ ប៉ុន្តែ ជីវិតខាងវិញ្ញាណរបស់យើង មានលក្ខណៈផ្ទុយពីនេះ។ ព្រះទ្រង់មិនគ្រាន់តែប្រើសេចក្តីសង្ឃឹមជាយុទ្ធសាស្រ្តរបស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែ ទ្រង់ថែមទាំងសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងតោងទ្រង់ឲ្យជាប់ ដោយជំនឿ និងការទុកចិត្ត ដែលជាយុទ្ធសាស្រ្តតែមួយ ដែលនាំទៅរកជ័យជម្នះ។ លោកិយនេះ ច្រើនតែធ្វើឲ្យយើងខកចិត្ត ប៉ុន្តែ ក្តីសង្ឃឹមអាចធ្វើជាយុថ្កា ដែលជួយឲ្យយើងជាប់នៅក្នុងសេចក្តីពិតរបស់ព្រះ ក្នុងអំឡុងពេលដ៏វឹកវរ។
ហោរាមីកាបានយល់អំពីរឿងនេះ ដែលជារឿងពិត។ គាត់មានការឈឺចាប់យ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលពួកអ៊ីស្រាអែលងាកបែរចេញពីព្រះជាម្ចាស់។ “វរហើយខ្ញុំ … មនុស្សដែលគោរពតាមព្រះ បានសូន្យបាត់ពីផែនដីទៅ គ្មានអ្នកណាដែលទៀងត្រង់ នៅក្នុងពួកមនុស្សលោកទេ”(៧:១-២)។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានផ្តោតចិត្តជាថ្មីម្តងទៀត ទៅលើសេចក្តីសង្ឃឹមដ៏ពិតរបស់គាត់។ គឺដូចដែលគាត់បានថ្លែងថា “ឯចំណែកខ្លួនខ្ញុំៗនឹងទុកចិត្តដល់ព្រះយេហូវ៉ា ខ្ញុំនឹងរង់ចាំព្រះដ៏ជួយសង្គ្រោះខ្ញុំ ព្រះនៃខ្ញុំទ្រង់នឹងស្តាប់ខ្ញុំ”(ខ.៧)។
តើធ្វើដូចម្តេច ឲ្យយើងនៅតែអាចមានក្តីសង្ឃឹម ក្នុងពេលដ៏ពិបាក? លោកមីកាបានបង្ហាញយើងថា យើងត្រូវមើលទៅព្រះ រង់ចាំទ្រង់…
ឪពុកនៅពេទ្យធ្មេញ
មានពេលមួយ ខ្ញុំនិងកូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ ដែលមានអាយុ១០ឆ្នាំ បានទៅជួបពេទ្យធ្មេញ។ ខ្ញុំមិននឹកស្មានថា ខ្ញុំនឹងបានទទួលមេរៀន អំពីដួងចិត្តរបស់ឪពុក នៅកន្លែងនោះទេ តែថ្ងៃនោះ ខ្ញុំក៏រៀនបាននូវមេរៀនដ៏ល្អមួយ។ ខ្ញុំបាននាំគាត់ ទៅជួបពេទ្យធ្មេញ ព្រោះធ្មេញថ្មីរបស់គាត់ បានដុះពីក្រោមធ្មេញទឹកដោះ ដែលមិនទាន់ជ្រុះនៅឡើយ។ យើងត្រូវដកធ្មេញទឹកដោះនោះចេញ គឺគ្មានជម្រើសផ្សេងទេ។
កូនប្រុសខ្ញុំក៏បាននិយាយទាំងទឹកភ្នែកថា “ប៉ា តើយើងមានជម្រើសផ្សេងទេ? តើយើងអាចរង់ចាំមើលធ្មេញនោះ នឹងទៅជាយ៉ាងណា? ប៉ា កូនមិនចង់ដកធ្មេញហ្នឹងទេ!” ខ្ញុំអាណិតគាត់ណាស់ តែខ្ញុំត្រូវប្រាប់គាត់ថា យើងត្រូវតែដកវាចោល គឺគ្មានជម្រើសផ្សេងទេ។ ខ្ញុំក៏បានកាន់ដៃគាត់ ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងរើខ្លួនចុះឡើងៗ និងរមូលខ្លួន នៅពេលដែលពេទ្យធ្មេញកំពុងដកធ្មេញក្បាលរឹងនោះចេញ។ ទឹកភ្នែកខ្ញុំក៏បានស្រក់ចុះផងដែរ។ ខ្ញុំមិនអាចដកការឈឺចាប់ចេញពីគាត់បានទេ អ្វីដែលខ្ញុំអាចផ្តល់ឲ្យគាត់ គឺវត្តមានរបស់ខ្ញុំនៅក្បែរគាត់ ក្នុងពេលនោះ។
ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីយប់ដែលព្រះយេស៊ូវអធិស្ឋាន នៅសួនច្បារកេតសេម៉ានី ដើម្បីសូមឲ្យព្រះវរបិតាទ្រង់ ប្រទានដំណោះស្រាយផ្សេង។ តើព្រះវរបិតាមានព្រះទ័យឈឺចាប់យ៉ាងណា ពេលដែលព្រះរាជបុត្រាជាទីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ស្ថិតក្នុងការឈឺចាប់ខ្លាំងយ៉ាងនេះ? តែគ្មានដំណោះស្រាយអ្វីផ្សេងទៀត ដើម្បីជួយសង្រ្គោះរាស្រ្តរបស់ទ្រង់ឡើយ។
ក្នុងជីវិតរបស់យើង ជួនកាល យើងជួបរឿងដ៏ឈឺចាប់ ដែលមិនអាចជៀសរួច ដូចកូនប្រុសខ្ញុំដែរ។ ប៉ុន្តែ ដោយសារព្រះរាជកិច្ចដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើសម្រាប់យើង តាមរយៈព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ ព្រះវរបិតានៃយើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌តែងតែគង់នៅជាមួយយើងជានិច្ច សូម្បីតែនៅក្នុងពេលដែលងងឹតបំផុតក៏ដោយ(ម៉ាថាយ ២៨:២០)។—ADAM HOLZ
បន្លាដែលចាក់ទំលុះ
មានពេលមួយចង្អុលដៃរបស់ខ្ញុំ បានមុតបន្លា ហើយឈាមក៏បានហូរចេញមក។ ខ្ញុំក៏បានស្រែកថ្ងូរ ហើយប្រញាប់ដកដៃចេញមកវិញ តាមសុភាវគតិរបស់ខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនគួរមានការភ្ញាក់ផ្អើលទេ។ វាជារឿងធម្មតាទេ ដែលខ្ញុំមុតដៃ ដោយសារខ្ញុំលួសមែកគុម្ពោតព្រៃដែលមានបន្លាច្រើន ដោយមិនបានប្រើស្រោមដៃ។ ម្រាមដៃខ្ញុំក៏បានចុកខ្ទោកៗ ហើយឈាមក៏បានហូរចេញមក។ ពេលខ្ញុំស្វែងរកបង់រំរបួស ខ្ញុំក៏ស្រាប់តែនឹកគិត អំពីព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់ខ្ញុំ។
មុនពេលគេយកព្រះអង្គទៅឆ្កាង គេបានយកភួងបន្លាមកពាក់ពីលើព្រះកេសទ្រង់(យ៉ូហាន ១៩:១-៣)។ ខ្ញុំក៏បានគិតថា បើបន្លាតែមួយបានធ្វើឲ្យខ្ញុំឈឺចាប់ខ្លាំងយ៉ាងនេះហើយ ចុះទំរាំតែបន្លាជាច្រើន ដែលគេបានក្រងធ្វើមកុដពាក់ពីលើព្រះកេសព្រះយេស៊ូវ តើបានធ្វើឲ្យទ្រង់មានការឈឺចាប់ខ្លាំងប៉ុណ្ណា? នេះគ្រាន់តែជាការឈឺចាប់ខាងរូបកាយមួយផ្នែកតូចប៉ុណ្ណោះ ដែលទ្រង់បានទទួលរង មុនពេលទ្រង់សុគត។ គេបានវាយខ្នងទ្រង់ នឹងរំពាត់ខ្សែទៃ ហើយយកដែកគោលមកដំទំលុះកដៃ និងប្រអប់ជើងទ្រង់ទៀត។ សូម្បីតែពេលដែលទ្រង់បានសុគតហើយ ក៏គេនៅតែយកលំពែងមកចាក់ទំលុះចំហៀងទ្រង់ទៀត។
ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវក៏បានទទួលរងការឈឺចាប់ខាងវិញ្ញាណផងដែរ។ បទគម្ពីរអេសាយ ជំពូក ៥៣ ខ.៥ បានប្រាប់យើងថា “ទ្រង់ត្រូវរបួស ដោយព្រោះអំពើរំលងរបស់យើង ក៏ត្រូវវាយជាំ ដោយព្រោះអំពើទុច្ចរិតរបស់យើងទេ ឯការវាយផ្ចាលដែលនាំឲ្យយើងបានជាមេត្រី”។ ត្រង់ចំណុចនេះ លោកអេសាយបាននិយាយអំពីមេត្រីភាព សំដៅទៅលើការអត់ទោសបាប។ ព្រះយេស៊ូវបានអនុញ្ញាតឲ្យគេចាក់ទំលុះព្រះកាយទ្រង់ ដោយបន្លា ដែកគោល និងលំពែង គឺដើម្បីជួយឲ្យយើងមានមេត្រីភាពខាងវិញ្ញាណជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់។ ការលះបង់របស់ទ្រង់ និងការដែលទ្រង់ស្ម័គ្រព្រះទ័យសុគតជួសយើង គឺបានបើកផ្លូវ ឲ្យយើងអាចមានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងព្រះវរបិតា។ ហើយព្រះគម្ពីរក៏បានប្រាប់យើងថា ទ្រង់ក៏បានធ្វើការផ្សៈផ្សានេះ…